कल की और.

सपने लेकर अपने, यूँ चल पड़े.
थामकर हम, एक दूजे का हाथ.

यूँही चल पड़े.
चले, कल की और.

तेरा साथ हो....
बस, तेरा साथ हो; चले कल की और.  ||१||



अपने होंगे गम और हमारी खुशियाँ,
तोड़े, बाँधे, जोड़े; चल वो दुनिया.

जो एक ख़्वाब है,
चले, उस की और.

तेरा साथ हो,
बस, तेरा साथ हो.  ||२||

तुझी माफी मागता मागता

तुझी माफी मागता मागता सहज वळून पल्याड बघितलं,
तर तुझ्या मानसिक आणि शारीरिक जखमांच्या खपल्यांचा नुसता खच.

वागण्याची लाज वाटून समोरच तुझ्या ओटयावरची सुरी दिसली
आणि स्वतःच मन मारुन झाल्यावर तुझ्या हसण्याचा गोड आवाज ऐकला  ||

कल.

तेरा साथ हो....
बस, तेरा साथ हो; चले कल की और.

Monsters.

Monsters;
Monsters, all around.

Monsters, I created.
Monsters, I laid eggs for.
They turn and scream for warmth now.
They in turn look for me, with their hopeless eyes.
They scream, shout, curse and wait for me to come back,
To comfort them.

Monsters, I forgot.
They are still licking their wounds.
Found a way to get past hatred and revenge.
Shedding a new light dawned upon, by someone else.
They took shelter, let open their dying self.
A new lease of life, on leash of time.
All along, being ignored.

Monsters, I am yet to create.
Monsters, I have orphaned.
Monsters, I do not dare to face; anymore.
Monsters, I wish would have been present.
Monsters, them who had a bright spot.
Monsters, them who lost track.

Monsters;
Monsters, all around.

तरीही माझा देश महान, तरीही आपला देश महान !!!

न्यायालयाची सुप्त संज्ञा अन्याय,
सुरक्षाखात्यांची पण केली आम्ही राख;

स्त्री-पुरुष-बालक यांच्यावर वासनेची गदा,
तर गुन्हा करणारे-बलात्कारित खुलेआम फिरतात राजोरास;

आम्ही फक्त मुगच गिळतो,
कारण डोळ्यांवरच्या पडद्यांना अपचनाची साथ;

साठी उलटली तरी आमचे दात अजूनही कोवळेच,
यात आमचा मिंधा अपमान;

आम्हास मात्र दिसतो संस्कृतीमय भारत,
विविधांगी रंग-ढंगांचा त्याला साज;

सर्वनाश आमचा जवळच आहे,
त्या वादळाची ही ललकार;

पण आम्ही मात्र शोभायात्रा काढून भागवतो भित्र्या, परावलंबी, मवाळ, विचारशून्य, Senseless मनाची तहान,
जात-धर्म-भाषा-प्रांत यापैकी कोणीच नाही त्याला अपवाद;

तरीही माझा देश महान,

तरीही आपला देश महान !!!


-madman , यशोधन प्रांजाहिता शेवडे

जीर्ण पानं.

जीर्ण झालेल्या पानांना वारा तरी आसरा देईल काय??
सुखत चाललेल्या देठांची जाणीव कोणाला कधी होईल काय??
नवीन उमललेल्या कळ्यांना अनुभवाचे शब्द कोण सांगील??
आणि न पडलेल्या जबाबदारीची जाणीव त्यांना नेमकी कधी होईल??

व्यथा त्या मनांची कधी आपणास कळेल??
पिचलेल्या मनांची कुठवर जाईल??
त्यांच्या भविष्याची स्वप्नं चुरडताना आपल्याला काय वाटेल??
कदाचित तेच आपलंसुद्धा भवितव्य ठरेल.

आयुष्याचा फासा कसाही पडलेला असूनदे,
शेवट सगळ्यांचा ठरलेलाच असतो.
जीवनाच्या सारीपाटावर प्यादी पुढे सरकली तरी ती आठवणीतच गुंतलेली असतात.
त्या आठवणीतच गुंफलेली असतात;
त्यांच्या तुटलेल्या आशा, अपेक्षा आणि नसलेलं भविष्य.
मात्र, वर्तमानच नसलेल्या ह्या जीर्ण देहांना आधाराची काठी भविष्यात कोण देईल काय??

पण मी तिला पाहिलंच नाही.....

तुझ्या काळ्या मण्यांच्या वास्तवाने घात केला का प्रतिभेचा ???

की कुऱ्हाड पाडलीस तू त्या विहिरीत, स्वतःहून ???

ती परी अजूनही उभी आहे तिथे, पण तिच्याकडे  देण्यासारखं काहीच नाही.

कारण रहाटगाडग्यात फसलेली तू आणि कुऱ्हाडीचं गणित तिच्या जादुई दुनियेला वळणार नाही.

पण मी तिला पाहिलंच नाही.....

तुझे निर्णय, तुझा आयुष्य.

तुझीच निराशा अन तुझं भविष्य.

आता वह्यांची देवाण-घेवाण नाही.

तुला हाक मारून भेटण्याचं प्रयोजन नाही.

कारणं शोधावी लागतात आता,

कारण कारणं शिल्लक असली तरी ती दयायचा खोटेपणा मनाला धजावत नाही.

पण मी तिला पाहिलंच नाही.....

संसारातला तुझा नवा संसार,

भूतकाळाशी घेतलायस का काडीमोड???

सदयस्थितीस कारणीभूतांची यादी करावी???

की टीकेचा आधार घेऊन तुझी कुऱ्हाड परत आणावी???

प्रश्न अनेक असले अरी प्रश्न एकच उरतो.

त्याला उत्तर नाही आपणाकडे,

आणि काळ; भविष्य सांगायला तयार नाही.

कोणे एके वेळी, भेटायचो आपण.

काळ लोटला, पण मी तिला पाहिलंच नाही.....

          - madman